ผู้แต่ง: เมธิชา ยุบลชิต

สถาบัน: มหาวิทยาลัยศรีปทุม

ปี: 2564

บทคัดย่อ: บทความฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามาตรการทางกฎหมายและความเป็นส่วนตัวของชีวมาตร ปัจจุบันชีวมาตร (Biometrics) ถูกนำมาใช้พัฒนาเทคโนโลยีด้านวิทยาศาสตร์ หรือใช้กับแอปพลิเคชันต่างๆ การเก็บรักษาข้อมูลชีวมาตรในรูปดิจิทัลจะถูกบันทึกไว้ในระบบฐานข้อมูลของผู้ให้บริการ จึงเสี่ยงต่อการถูกคุกคามและไวต่อความเสียหายมากกว่าข้อมูลในรูปแบบอื่นๆ อย่างไรก็ตามภายใต้พระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 มาตรา 6 บัญญัติให้ความคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลเป็นการทั่วไป แต่มิได้ให้ความคุ้มครองข้อมูลชีวมาตรที่ชัดเจนและครอบคลุมเพียงพอ เช่น ร่องรอยเท้าดิจิทัล (Digital footprints) ซึ่งข้อมูลต่างๆ ของผู้ใช้บริการค้างอยู่ในระบบออนไลน์และอาจถูกนำไปใช้ระบุตัวตนในอนาคตได้ตลอด ซึ่งเจ้าของข้อมูลมี “สิทธิที่จะถูกลืม” (Right to be forgotten) เพราะว่าร่องรอยเท้าดิจิทัลยังคงอยู่เสมอ ผู้เขียนจึงขอเสนอแนะให้มีการแก้ไขคำนิยามว่าด้วยการคุ้มครองข้อมูลชีวมาตรไว้เป็นการเฉพาะโดยเพิ่มคำนิยามคำว่า “ข้อมูลชีวมาตร (Biometrics)” ไว้ในมาตรา 6 เพื่อให้ได้รับการคุ้มครองในการใช้เทคโนโลยีชีวมาตร (Biometrics) ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้ให้เทียบเท่ากับมาตรฐานสากล

Link เนื้อหา: https://so04.tci-thaijo.org/index.php/lawnujournal/article/view/244415

Link file: https://so04.tci-thaijo.org/index.php/lawnujournal/article/view/244415/171174