ผู้แต่ง: รองศาสตราจารย์เขตไท ลังการ์พินธุ์

สถาบัน: มหาวิทยาลัยพายัพ

ปี: 2566

บทคัดย่อ: บทความนี้มุ่งศึกษาหลักการคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืม แนวทางในการให้ความคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืม และวิเคราะห์แนวทางการให้ความคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืมตามกฎหมายไทยศึกษากรณีในมหาวิทยาลัยประเทศไทย เนื่องจากสิทธิที่จะถูกลืมนั้นเป็นสิทธิที่เกิดขึ้นใหม่ที่ปรากฏตัวในกฎหมายไทยเป็นครั้งแรกในพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 โดยกำหนดสิทธิของเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลในการขอให้ผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคลลบข้อมูลส่วนบุคคลซึ่งมีลักษณะเป็นสิทธิที่จะถูกลืม สิทธิดังกล่าวจึงยังคงมีความไม่ชัดเจนเกี่ยวกับลักษณะของสิทธิและขอบเขตการใช้บังคับสิทธิ พบว่า ปัญหาในการให้ความคุ้มครองและใช้บังคับสิทธิที่จะถูกลืมดังกล่าวในมหาวิทยาลัยไทย ได้แก่ การเก็บข้อมูลของนักศึกษาที่ได้รับคัดเลือกเข้าเรียนของมหาวิทยาลัย การเก็บข้อมูลของนักศึกษาที่มาสมัครคัดเลือกเข้าเรียนหรือบุคคลภายนอกที่มาสมัครทำงานกับมหาวิทยาลัย บุคลากรของมหาวิทยาลัยใช้สิทธิที่จะถูกลืมในการปฏิบัติตามสัญญาจ้างแรงงาน การไม่มีกำหนดคำนิยามของข้อมูลติดต่อทางธุรกิจ และการขาดหลักเกณฑ์เกี่ยวกับการลบ หรือทำลายข้อมูลส่วนบุคคล หรือทำให้ข้อมูลส่วนบุคคลเป็นข้อมูลที่ไม่สามารถระบุตัวบุคคลที่เป็นเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคล

Link เนื้อหา: https://so06.tci-thaijo.org/index.php/lawcrru/article/view/258421

Link file: https://so06.tci-thaijo.org/index.php/lawcrru/article/view/258421/175903