ผู้แต่ง: Kanathip Thongraweewong

สถาบัน: มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น

ปี: 2562

บทคัดย่อ: ผู้ใช้งานการสื่อสารข้อมูลออนไลน์ รวมถึงการสื่อสารข้อมูลทางอินเทอร์เน็ต เว็บไซต์ เครือข่ายสังคมโปรแกรมประยุกต์เพื่อการสนทนาทางโทรศัพท์เคลื่อนที่ ได้มีการเผยแพร่ข้อมูล เกี่ยวข้องกับมิติต่าง ๆ ในชีวิตของตน ข้อมูลที่ถูกเผยแพร่นั้นรวมถึง ภาพถ่าย หมายเลขโทรศัพท์ ที่อยู่ อิเล็กทรอนิกส์ สถานที่ทํางาน เป็นต้น ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จัดเป็น ข้อมูลส่วนบุคคล นอกจากการเผยแพร่ ข้อมูลส่วนบุคคลดังกล่าวที่กระทําขึ้นโดยผู้ใช้งานการสื่อสารออนไลน์ดังกล่าวแล้ว ผู้ที่มิได้เป็นผู้ใช้งาน การสื่อสารออนไลน์ก็อาจได้รับผลกระทบจากการถูกนําข้อมูลไปเผยแพร่ในการสื่อสารออนไลน์ด้วย งานวิจัยนี้ได้จําแนกการเผยแพร่ข้อมูลส่วนบุคคลทางการสื่อสารออกเป็นสองกรณีคือ กรณีแรก การ สื่อสารข้อมูลส่วนบุคคลของตนเอง ซึ่งอยู่บนพื้นฐานพฤติกรรมการเปิดเผยตัวตนอันเป็นที่นิยมอย่าง กว้างขวางในการสื่อสารออนไลน์ปัจจุบัน กรณีที่สอง การเผยแพร่ข้อมูลส่วนบุคคลของผู้อื่นโดยมิได้ รับความยินยอม ซึ่งส่งผลกระทบต่อสิทธิส่วนบุคคลอันเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานที่สําคัญของมนุษย์ ดังนั้น งานวิจัยนี้จึงมุ่งศึกษาการปรับใช้มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลในบริบทของ การสื่อสารข้อมูลออนไลน์ ผลการวิจัยจากการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพและการวิเคราะห์เนื้อหาเชิง เปรียบเทียบระหว่างกฎหมายไทยและกฎหมายต่างประเทศ ชี้ให้เห็นว่า ในปัจจุบัน ไทยยังไม่มี กฎหมายเฉพาะเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิส่วนบุคคลและข้อมูลส่วนบุคคล แม้ว่าจะมีกฎหมายหลาย ฉบับที่อาจนํามาปรับใช้ในการคุ้มครองสิทธิส่วนบุคคลจากกรณีเผยแพร่ข้อมูลส่วนบุคคลในการสื่อสาร ข้อมูลออนไลน์ งานวิจัยนี้พบว่า ยังมีปัญหาในเชิงเนื้อหา องค์ประกอบ และขอบเขตหลายประการ อันทําให้กฎหมายดังกล่าวยังไม่เหมาะสมและเพียงพอในการนํามาปรับใช้เพื่อคุ้มครองสิทธิของผู้ได้รับ ผลกระทบจากการเผยแพร่ข้อมูลส่วนบุคคลในการสื่อสารออนไลน์ งานวิจัยนี้จึงได้มีข้อเสนอแนะเพื่อ ปรับปรุงแก้ไขกฎหมายอันจะนําไปสู่การลดผลกระทบจากการเผยแพร่ข้อมูลและการคุ้มครองสิทธิ ส่วนบุคคลอย่างเหมาะสม

Link เนื้อหา: https://so05.tci-thaijo.org/index.php/SB_Journal/article/view/196223

Link file: https://so05.tci-thaijo.org/index.php/SB_Journal/article/view/196223/136406