เมื่อการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลได้เกิดขึ้นจากการที่หลายประเทศมีการออกหลักเกณฑ์ในการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล โดยชนชาติแรกที่ได้มีการกำหนดถึงการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล ได้แก่ สหภาพยุโรป โดยได้พัฒนากฎหมายดังกล่าวมาอย่างต่อเนื่องจนเป็นกฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลที่เป็นต้นแบบให้กับหลายประเทศทั่วโลก คือ กฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของสหภาพยุโรป หรือ General Data Protection Regulation (GDPR) และหนึ่งในหลักเกณฑ์นั้นเป็นการกำหนดถึงมาตรฐานที่เพียงพอของประเทศปลายทางที่รับโอนข้อมูลส่วนบุคคล ซึ่งประเทศไทยก็เป็นหนึ่งในประเทศที่มีการนำ GDPR มาเป็นต้นแบบในการสร้างกฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล จนมีการประกาศใช้พระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 (Personal Data Protection Act B.E. 2562: PDPA) ซึ่งหลักเกณฑ์ว่าด้วยการโอนข้อมูลส่วนบุคคลของประเทศไทยนั้นแม้ว่าจะมีความแตกต่างจาก GDPR แต่ก็กล่าวได้ว่า PDPA มีลักษณะเช่นเดียวกับ GDPR โดยเฉพาะการกำหนดหลักเกณฑ์ของประเทศปลายทางในการรับส่ง – ข้อมูลจะต้องมีมาตรฐานที่เพียงพอ

     การกำหนดหลักเกณฑ์เหล่านี้ กลายเป็นเงื่อนไขที่ผู้ประกอบการภายนอกประเทศ จะต้องดำเนินการตามกฎหมายของประเทศคู่ค้า คู่สัญญาทั้ง 2 ฝ่ายจำเป็นจะต้องพิจารณาอย่างรอบคอบเพื่อให้มั่นใจว่า คู่ค้าที่อยู่ประเทศปลายทางมีกฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล หรือมีมาตรฐานที่เพียงพอตามที่กฎหมายของคู่ค้าประเทศต้นทางกำหนดไว้