ผู้แต่ง: นพดล นิ่มหมู
สถาบัน: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
ปี: 2565
บทคัดย่อ: การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเปรียบเทียบหลักการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของประเทศไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตามกฎหมายสองฉบับคือพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ.2562 กับพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 ว่ามีมาตรฐานในการคุ้มครองสิทธิของเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลเป็นไปตามมาตรฐานสากลหรือไม่ โดยใช้การดำเนินการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ในรูปแบบการวิจัยเอกสาร (Documentary Research) ผลการศึกษาพบว่า หลักการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ.2562 ที่มีฐานะเป็นกฎหมายกลาง กำหนดหลักการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลในลักษณะทั่วไปครอบคลุมทุกมิตินั้น ได้รับอิทธิพลจากกฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของสหภาพยุโรป (GDPR) ทำให้มีมาตรฐานในการคุ้มครองสิทธิทัดเทียมกับนานาอารยะประเทศ แต่สำหรับในส่วนของพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ.2540 มีหลักการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลเป็นการเฉพาะ มุ่งเน้นคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลที่อยู่ในความควบคุมดูแลของหน่วยงานภาครัฐ ยังมีประเด็นปัญหาเกี่ยวกับหลักการคุ้มครองข้อมูลอยู่หลายประการ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเก็บรักษาข้อมูล การกำหนดให้มีเจ้าหน้าที่ควบคุมข้อมูล การประมวลผลและการใช้ข้อมูลส่วนบุคคล ซึ่งมาตรฐานยังแตกต่างจากพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ.2562 ผู้วิจัยจึงเสนอให้มีการทำการทบทวนหลักการและแก้ไขบทบัญญัติ เพื่อให้กฎหมายทั้งสองฉบับมีมาตรฐานในการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลเป็นไปในทิศทางเดียวกันโดยไม่เกิดภาวะสองมาตรฐาน
Link เนื้อหา: https://so03.tci-thaijo.org/index.php/humsujournal/article/view/254148
Link file: https://so03.tci-thaijo.org/index.php/humsujournal/article/view/254148/174123
